Θα μου περάσουν οι κρίσεις πανικού; Δεν θέλω να ξαναπάθω…

Ο χρόνος κυλάει ανάμεσα σε υποχρεώσεις , πρέπει, προθεσμίες και κάπου ανάμεσα ίσως και λίγες στιγμές χαράς ή ξεκούρασης, ίσως όμως…..

Είναι σημαντικό να τα καταφέρνεις , να ξεχωρίσεις , να γίνεις καλύτερος από τους άλλους και να μην γίνεις αντικείμενο κριτικής και αρνητικού σχολιασμού.

Αυτές είναι ανάγκες που σε κατευθύνουν, ορίζουν τις πράξεις σου γιατί έτσι σου έμαθαν, «αν είσαι καλός θα σ αγαπάμε», «αν είσαι καλός θα παίξουμε μαζί σου», «αν είσαι καλός θα σε βάλουμε στην παρέα»  και πολλά άλλα. Το δυσκολότερο σε όλο αυτό δεν είναι η αγωνία και η κούραση που καταβάλεις να τα καταφέρεις αλλά ότι συνειδητά δεν γνωρίζεις πως ο φόβος της απόρριψης, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, ο φόβος της αποτυχίας και άλλα τέτοια μικρόβια μολύνουν τις σκέψεις σου και οδηγούν την ζωή σου.

Μέχρι εκείνη την στιγμή που ο χρόνος σταματά, η αναπνοή σου επιταχύνεται, η καρδιά σου χτυπά σαν τρελή, ο ιδρώτας σε λούζει και το μυαλό σου ουρλιάζει «πεθαίνουμε» ή «τρελαινόμαστε», είναι το τέλος. Οι μέρες σκοτεινιάζουν, τα βράδια γίνονται αφόρητα και νιώθεις αδύναμος να ορίσεις το σώμα, το μυαλό, την ίδια την ζωή σου.

Κάπου εκεί ανάμεσα σε κρίσεις και φόβο ότι θα  ξαναπάθεις μία από αυτές, μαθαίνεις πως δεν τρελαίνεσαι , ούτε πεθαίνεις, απλά παθαίνεις κρίσεις πανικού!

Περνάς ώρες διαβάζοντας στο Google για αυτές , άλλωστε ποιος ξέρει καλύτερα και συνεχώς αναρωτιέσαι «γιατί σε εμένα;»,  «πότε θα περάσει», «θα γίνω ξανά ο ίδιος».

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα ή και η καλύτερη ευκαιρία της ζωής σου! Να γυρίσεις στα ίδια; Στο ατελείωτο κυνηγητό   της αποδοχής, τις ατελείωτες ώρες δουλειάς, το άγχος, τις άδειες σχέσεις, την μοναξιά;

Άνθρωπε που θες να γυρίσεις; Στους λόγους που σε οδήγησαν στις κρίσεις πανικού που τόσο μισείς και θέλεις να φύγουν;

Για όσους από εμάς έχουμε βιώσει μια κρίση πανικού γνωρίζουμε πόσο αφόρητη είναι όταν συμβαίνει αλλά την ίδια στιγμή είναι μια κραυγή του εαυτού μας να μας πει «Φτάνει πια! Με εξάντλησες! Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε!». 

Δεν είναι εύκολη υπόθεση οι κρίσεις πανικού αλλά σίγουρα είναι μεταμορφωτική εμπειρία για όποιον την αξιοποιήσει για να συστηθεί από την αρχή με τον εαυτό του και να ζήσει επιτέλους όπως του αναλογεί.

Το σωστό ερώτημα για όσους βιώνουμε πανικούς δεν είναι «αν θα ξαναπάθω» ή « αν θα φύγουν για πάντα» αλλά «Τι ήρθαν να μου πούν;».

Όπως όλες οι εμπειρίες στην ζωή μας έτσι και οι κρίσεις πανικού έρχονται και μας φέρνουν κάποιο μήνυμα. Αν δουλέψουμε για να μάθουμε αυτό το μήνυμα, αν αλλάξουμε σχέση με τον εαυτό μας τότε η εμπειρία δεν έχει λόγο να επαναληφθεί. Αν πάλι το αγνοήσουμε, μπούμε στην αυτολύπηση, εστιαστούμε στα συμπτώματα, δεν ζητήσουμε βοήθεια, τότε δυστυχώς είμαστε καταδικασμένοι να το ζούμε ξανά κα ξανά, μέχρι να μάθουμε τι δεν αλλάζουμε.

Εδώ να ξεκαθαρίσω ότι κανείς και ποτέ δεν μπορεί να σου πει «δεν θα ξαναπάθεις κρίση πανικού», όμως με βεβαιότητα μπορώ να πω, λόγω επιστημονικού υποβάθρου αλλά και προσωπικής εμπειρίας ότι όσο περισσότερο επενδύσεις στον εαυτό σου και του δώσεις φροντίδα και αγάπη τόσο λιγότερο θα χρειάζεσαι το ξυπνητήρι που λέγεται πανικός να σου θυμίζει ότι επιβάλλεται να αλλάξεις αλλιώς θα χαθείς ξανά.

Εσύ τι θα κάνεις; Θα ζητήσεις βοήθεια να μάθεις το μήνυμα των πανικών σου ή θα συνεχίσεις να το αγνοείς;

Βέη Μαρία

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια