24 Ιαν Πανδημία Απ-ανθρωπιάς – Αρθρογραφεί η Μαρία Βέη

Πανδημία Απ-ανθρωπιάς

^{Εάν η απάντησή μας στον κορωνοϊό βασίζεται στις αρχές της εμπιστοσύνης του κοινού, της διαφάνειας, του σεβασμού και της ενσυναίσθησης προς τους πιο ευάλωτους, όχι μόνο θα προασπίζουμε τα εγγενή δικαιώματα κάθε ανθρώπου∙ θα χρησιμοποιούμε και θα ενισχύουμε τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία προκειμένου να διασφαλίσουμε ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτή την κρίση και να αποκτήσουμε γνώση για το μέλλον.}

^{Michelle Bachelet} 

Ο Covid-19 αποτελεί μια δοκιμασία όχι μόνο για τα συστήματα υγείας και τους μηχανισμούς αντιμετώπισης μολυσματικών ασθενειών, αλλά και της ικανότητάς μας να εργαστούμε μαζί ως μια οικογένεια, ως μία πολυκατοικία, ως μία γειτονιά, ως μια κοινωνία, ως ένα κράτος και στο τέλος ως μία κοινότητα εθνών απέναντι σε μια κοινή πρόκληση.

Πολλές δεκαετίες οικονομικής και κοινωνικής προόδου έχουν περάσει κι ενώ όπως φαίνεται οι περισσότεροι περιμέναμε αποτελεσματικότητα και αλληλεγγύη, βρεθήκαμε μπροστά σε τρομολαγνεία, εγκληματικές ελλείψεις και άγνοια.

Σε μία πανδημία όλοι υποφέρουν αλλά ο καθένας με τον δικό του τρόπο κι έτσι έχουμε άπειρες διαφορετικές αντιδράσεις σε μία ίδια, μα καθόλου υ, φυσιολογική κατάσταση.

Άνθρωποι βυθίστηκαν στον φόβο για την υγεία την δική τους και των οικείων τους, άλλοι οδηγήθηκαν στην κατάθλιψη, άλλοι στην έντονη εκδήλωση βίας καθώς επίσης και σε μία έντονη αντίδραση που τελικά φαίνεται αυτοκαταστροφική και καταλήγει να επωάζει το πιο επικίνδυνο αυγό, αυτό του διαχωρισμού!

Στις συζητήσεις της οικογένειας, των φίλων, των συναδέλφων μία και μόνη ανάγκη, να επιβάλω την άποψη μου , να δεχτούν όλοι ότι έχω δίκιο. Ο ένας φωνάζει στον άλλον, σκέφτεται τις απαντήσεις του και ποτέ δεν ακούει τον συνομιλητή του.

Αποτέλεσμα;

Τρόμος, απομάκρυνση και διαρκής απογοήτευση.

Χάσαμε βασικά αγαθά που δεν κοστίζουν χρήματα αλλά τελικά η αξία τους φάνηκε πολύ υψηλότερη κι από αυτή των  πιο επιτυχημένων μετοχών  του χρηματιστηρίου.

Φυσικά αναφέρομαι στην παρέα, την αγκαλιά, το μοίρασμα, την εικόνα ενός χαμόγελου και την συνάντηση ανθρώπων για έναν καφέ χωρίς να φοβάσαι αν ήρθες σε επαφή με «κρούσμα», όχι άνθρωπο, ή αν εσύ ο ίδιος είσαι πλέον το κρούσμα.

Επομένως αυτό που απειλείται σήμερα στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αφού άνθρωποι φτωχοποιούνται, άλλοι μένουν εντελώς στο περιθώριο και η ανάγκη που σου υπαγορεύουν οι συνθήκες είναι να σώσεις τον εαυτό σου λες και είσαι ο μοναδικός κάτοικος αυτού του πλανήτη.

Έτσι το αγαθό με την μεγαλύτερη ανεπάρκεια αλλά και το κυρίαρχο ζητούμενο της εποχής μας, δεν είναι το χρήμα αλλά η ανθρωπιά!

Η ανθρωπιά είναι ο τρόπος που επιλέγεις να ζείς προσφέροντας πρώτα στον εαυτό σου αλλά και σε όσους έχουν ανάγκη. Το μοίρασμα, η καλοσύνη, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, το μαζί που σε κάνει άτρωτο.

Η ανθρωπιά είναι η απάντηση στην εσωτερική ανάγκη μας ,να καλύψουμε ανάγκες, όχι μόνο τις δικές μας αλλά κι άλλων ανθρώπων, να  προσφέρουμε σε εκείνους που μας χρειάζονται. Μία πανανθρώπινη εσωτερική ανάγκη, την οποία αισθανόμαστε σαν ένα κενό, ειδικά σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικοπολιτικής αστάθειας  όπως η σημερινή. Πρόκειται για ένα διαφορετικό  είδος ανάγκης που δεν καλύπτεται με απόκτηση νέων υλικών αγαθών. Δεν έχει να κάνει με τα είδη των αναγκών που μας έχουν διδάξει έως τώρα. Είναι η ψυχική ευχαρίστηση που νιώθουμε όταν βοηθάμε τους άλλους, η προσωπική υπερηφάνεια που μας εμψυχώνει να συνεχίσουμε.

Ας θυμηθούμε λοιπόν την αγάπη και το μοίρασμα κι ας προσφέρουμε, ότι έχει ο καθένας, αναζητώντας «ως αντάλλαγμα» το χαμόγελο και το ευχαριστώ όλων αυτών που βοηθάμε και όχι την αναγνώριση και την επιβράβευση.

Δεν υπάρχει βαθύτερο  συναίσθημα από το να βλέπεις ανθρώπους να χαμογελούν αληθινά και σε αυτό το χαμόγελο να έχεις συμμετάσχει, έστω λίγο κι εσύ!

Μαρία Βέη
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας-Ψυχοθεραπεύτρια